تپه تاريخي چغاگاوانه با ارتفاع بيست و پنج متر‎ ‎در مركز شهر اسلام آباد قرار دارد. بخش زيادي از اين تپه به خاطر توسعه شهري از بين‎ ‎رفته و تنها در حدود ده هزار متر مربع آن باقي مانده است. در سال 1936 م، «اريك‎ ‎اشميت» طي بررسي غرب ايران موفق به تهيه عكس هوايي از اين محوطه تاريخي‎ ‎شد‎.
‎پس از آن در سال 1346 ش هيأتي از مركز باستان شناسي ايران اقدام به‎ ‎گمانه زني اين تپه نمود. در نتيجه اين گمانه زني آثاري از دوره مس و سنگ تا عصر آهن‎ ‎شناسايي شد‎.
‎در سال 1349 ش هيأتي به سرپرستي محمود كردواني اقدام به كاوش در‎ ‎اين محوطه نمود. با انجام اين كاوش ها، مجموعه بنايي از عصر آهن‎ ii (‎حدود 900 – 800‏‎ ‎ق. م) شناسايي شد‎.
‎اين بنا شامل مجموعه اي از اتاق ها است كه احتمالاً بخش‎ ‎شرقي آن محل سكونت حاكم و بخش غربي آن مركزي براي كارهاي اداري و صنعتي بوده است‎. ‎در داخل برخي از اتاق ها، كوره هاي سفالگري شناسايي شد. همچنين در داخل يكي از اتاق‎ ‎ها (اتاق شماره پنج) تعدادي لوح گلي با خط ميخي بابلي به دست آمد‎.
‎برخي از‎ ‎اين لوح ها خام و برخي ديگر حرارت ديده بودند. در پاي ديوار شمالي اين اتاق، سه‎ ‎اجاق در يك رديف قرار داشت. احتمالاً اين اجاق ها براي پختن لوح ها ساخته شده‎ ‎بودند. همچنين در اين اتاق مجسمه سفالين حيواني شبيه گرگ و مجسمه سفالين كوچك ديگري‎ ‎كه احتمالاً «الهه كريشا» را نشان مي دهدف به دست آمد. در اتاق هاي شماره شانزده و‎ ‎هفده نيز تعدادي مهر از جنس عقيق، استخوان و سنگ و يك مهر استوانه اي با سه رديف خط‎ ‎ميخي بابلي به دست آمد كه بر روي آن نقش زني با لباس چين دار بلند و كلاه مدور حك‎ ‎شده است. اين زن در برابر يكي از خدايان ايستاده و دست هاي خود را به حالت دعا بلند‎ ‎كرده است‎.
‎بر روي اين مهر كتيبه اي بدين مضمون نوشته شده است: «سامي تون‎ ‎دختر خدمتگزار خداي اداد‎».
‎با لايه نگاري كه در سال 78-1377 ش توسط كاميار‎ ‎عبدي صورت گرفت. آثاري از دوره هاي نوسنگي جديد و مس و سنگ قديم و عصر آهن تا دوره‎ ‎اشكاني شناسايي شد‎