دشت قزوين از دير باز محل تردد و مهاجرت گروه هاي انساني بوده است .

تپه هاي پيش از تاريخ ( تپه زاغه ، تپه قبرستان و قره تپه ) واقع در جنوب اين دشت ، مُعّرف قديم ترين دوران استقرار در اين منطقه است .

تپه زاغه : اين تپه با وسعت حدود بيست هزار متر مربع در هشت كيلومتري شمال شرق دهستان " سگزآباد " از توابع شهرستان بويين زهرا قرار دارد . اين تپه تقريباً گرد ، و رأس آن كمتر از يك متر از سطح زمين هاي اطراف بالاتر است.

در بررسي هاي اوليه اين تپه ، بقاياي يكي از اولين اجتماعات كشاورزي به دست آمده كه معرف يكي از مكان هاي اوليه اسقرار در ايران است . تاريخ تقريبي استقرار در  زاغه به اواخر هزاره ششم ق . م  برمي گردد و بعد ازآن ، اين محل به كلي متروك  شد و اهالي آن به مكاني ديگر مهاجرت كردند. به نظر مي رسد تپه زاغه ، قديمي ترين بقاياي باستاني را در بر دارد  و پس از متروكه شدن آن ، استقرار در تپه " قبرستان " آغاز شده است . معماري بناهاي زاغه اكثراً با چينه و خشت بوده و براي پوشش سقف آنها از تيرهاي چوبي استفاده شده است . براي پخت و پز نيز از انواع اجاق در اتاق ها بهره مي جستند . سفال هاي تپه زاغه به رنگ قرمز يا نخودي با سطحي صيقل يافته است و اكثراً توسط سفالگران محلي در خارج از روستا پخته مي شد. برخي از سفال هاي اين تپه ي منقوش ، عمدتاً هندسي شكل است. ساير اشياي به دست آمده از اين تپه عبارت اند از : ريتون(1) هاي كره اي ، مخروطي  و استوانه اي ، مُهر ، پيكرك ( مجسمه ي كوچك ) حيوان و انسان، تيغه و آثار سنگي و استخواني .از سال 1349 حفاري هاي باستان شناسي توسط دانشگاه تهران در اين مكان انجام شده است .