زماني كه او درون كوزه سفالين را با آب انگور، سركها محلول سولفات مس پر كرد موفق به توليد ولتاژ حدود 1.5 تا 2 ولت شد.
در 1978 دكتر اگبرشت مصر شناس مشهور نمونه اي از باتريهاي تيسفون را بازسازي كرد و آن را با آب انگور پر نمود و توانست ولتاژ 0.87 ولت توليد كند كه از آن براي طلاكاريك پيكره نقره اي استفاده كرد.
او از اين آزمايش نتيجه گرفت كه بسياري از اشياي باستاني كه در موزهها به عنوان طلا در نظر گرفته ميشوند ممكن است نقرههايي باشند كه آب طلا داده شده اند.
نمونههاي بيشتري از اين باتريهاي باستاني در سال 1999 توسط دانشجويان دكتر Marjorie Senechal، استاد رياضيات و تاريخ علم در Smith College ماساچوست، ساخته شد.
آنها با پر كردن كوزه آن با سركه قادر به توليد ولتاژ 1.1 ولت بودند.
علاوه بر تئوري استفاده از اين باتريها براي آبكاري فلزات، تئوريهاي ديگري مبني بر استفاده پزشكيا موارد ديگر داده شده ايرانيان از اين پيلهاي الكتريكي جريان برق توليد ميكردند و از آن براي آبكاري اشيا زينتي سود ميجستند.
اما در پهنه دريانوردي ايرانيان از اين اختراع جهت آبكاري ابزارهاي آهني در كشتي و جلوگيري از زنگ زدن و تخريب آنها استفاده ميكردند.