باغ گياهشناسي ملي ايران
باغ گياهشناسي مكاني است كه در آن مجموعه اي از گياهان بومي و غير بومي در فضاي باز و در گلخانه ها كشت مي شوند و نقش مهمي در زمينه هاي مختلف تحقيقاتي از جمله علوم گياهي و باغباني ، آموزش عمومي و آشنا ساختن مردم به اهميت گياهان و لزوم حفاظت از آنها بر عهده دارند. به علاوه باغ گياهشناسي به عنوان ذخيره ژنتيكي گياهان در معرض خطر انقراض مورداستفاده قرار مي گيرد. در باغهاي گياهشناسي امكانات لازم براي مطالعه و تحقيق درباره تنوع زيستي وحفاظت از آنها فراهم مي‌باشد. با بهره گيري از روش هاي مختلف علمي، امكان شناخت گونه‌هاي گياهي كشور فراهم گشته و محدوده پراكنش آنها تعيين مي‌گردد. تحقيق در زمينه روش هاي تكثير و پرورش گونه‌هاي با ارزش از نظر حفاظتي و اقتصادي از موضوعات ديگري است كه در باغهاي گياهشناسي به آن پرداخته مي شود.

عمليات اجرايي باغ گياهشناسي ملي ايران در سال 1347 با واگذاري قطعه زميني از مراتع ملي شده در اراضي چيتگر واقع در كنار اتوبان تهران-كرج آغاز گرديده و مراحل نهائي خود را طي مي كند. مساحت باغ حدود 145 هكتار مي‌باشد. ارتفاع آن از سطح دريا 1320 متر بوده و داراي آب و هواي نيمه خشك و ميزان بارندگي متوسط ساليانه حدود 240 ميليمتر است. حداكثر دماي هوا در ماههاي تير و مرداد به 43-42 درجه سانتيگراد و حداقل دماي هوا در زمستان به پائين تر از 10- درجه سانتيگراد مي رسد.

طرح جامع باغ به نحوي پيش بيني گرديده است كه نشان دهنده الگويي از باغهاي ايران باشد. به اين منظور يك ميدان در مركز باغ پيش بيني شده كه چهار بلوار درچهار جهت آن مي‌پيوندد.