شهر قوچان را با شهر باستاني اشك يا ارسكه يكي دانسته اند. اين شهر در قرون وسطي به نام خبوشان و خوجان معروف بوده است. جغرافي نويسان اسلامي آنرا استوا ناميده اند. اين شهر در زمان هلاكو خان تجديد بنا شد و نوه هلاكوخان، ارغون خان بر وسعت آن افزود. در زمان غازان خان يك معبد بودايي در اين شهر بنا گرديد. شاه عباس اول براي جلوگيري از تاخت و تاز ازبكان و تركمن ها به نواحي شرقي ايران، كردهاي سلحشور را به اين منطقه كوچ داد؛ كه از آن جمله ايل زعفرانلو را مي توان نام برد كه در اين منطقه ساكن شدند. در سال 1160 ه. ق. نادر در يكي از تپه هاي نزديك اين شهر كه بعدها به تپه نادر مشهور شد، در سراپرده خود كشته شد. در طول تاريخ، اين شهر چندين بار به علت زلزله ويران شده است؛ اما ساخته شده و رونق دوباره يافته است. آثار به جاي مانده در اين شهر، عمدتا به قرن ششم هجري تعلق دارند. به غير از آثار تاريخي، چند اثر طبيعي در اين شهر وجود دارد كه از آن ميان مي توان به چشمه گرماب قوچان (5 كيلومتري شمال شيروان به قوچان)، غار آبله (حد فاصل قوچان-مشهد) و غار برده رستم (حدفاصل قوچان-مشه) اشاره نمود.