دامنه هاي شمالي شهرستان دامغان، ويرانه هاي دژي ديرينه را در خود جاي داده است كه ديدار از آن براي هر كوهنورد و علاقه مند به طبيعت و تاريخ ايران شگفت آور و تحسين برانگيز است. بازمانده قلعه اي با ديوارها و برج و باروهاي سنگي و آجري و معماري كم نظير كه افسانه هاي كهن را در جان ودل هر ايراني زنده مي كند.
تنها مسير راحت براي دسترسي به قلعه منصور كوه آن است كه 17 كيلومتر مسير جاده دامغان به چشمه علي را پيموده و سپس 7 كيلومتر جاده خاكي سمت راست را در جهت شمالي طي نموده تا به روستاي خوش آب و هوايي كوچك كه به نام همين كوه و قلعه معروف است برسيد.
بنا به تحقيقات آنوبانيني بقاياي بقاياي باقي مانده از قلعه در دامنه كوه و نيز قلعه بسيار بزرگي در بالاي كوه قرار دارد كه سقف آن ريخته است. ارتفاع اين قلعه به حدود 15 متر مي رسد كه در بدنه هاي آن سوراخ هايي مانند پنجره تعبيه شده است كه از آنجا سربازان و مبارزان مي توانستند به منطقه اشراف داشته باشند.
اين قلعه كه به اعتقاد مردم محلي به عنوان زندان و بازداشتگاه مخالفان فرقه اسماعيليه مورد استفاده قرار مي گرفته از زيبايي و تناسب خاصي برخوردار است.